Δεν υπάρχει δηλητήριο χειρότερο από το δηλητήριο της ασπίδος και του βασιλίσκου, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κακία από την φιλαυτία. Αυτή σε καταστρέφει, σε εξαχρειώνει, σε διαλύει, σε σκοτώνει και σε πετάει μακριά από τον Θεόν.
Κύριε ‘Ιησού Χριστέ, πού είσαι το γλυκό φως τής αγίας δόξας του αθανάτου, του ουρανίου, του αγίου, του μακάριου Πατέρα σου, τώρα πού φτάσαμε στη δύση του ήλιου και είδαμε το εσπερινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, εσένα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον ένα Θεό. Πρέπει σε κάθε ώρα και στιγμή να σε υμνούμε με καθαρές ψυχές και χαρούμενες φωνές, Υιέ Θεού, γιατί εσύ δίνεις τη ζωή και γι’ αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.
Δεν υπάρχει δηλητήριο χειρότερο από το δηλητήριο της ασπίδος και του βασιλίσκου, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κακία από την φιλαυτία. Αυτή σε καταστρέφει, σε εξαχρειώνει, σε διαλύει, σε σκοτώνει και σε πετάει μακριά από τον Θεόν.
[…]Διότι εκείνος που τηρεί τις εντολές του Θεού δεν τηρεί και φυλάει εκείνες, άλλα τον εαυτό του από τους ορατούς και αόρατους εχθρούς, οι οποίοι είναι αναρίθμητοι και φοβεροί, και για τους όποιους ο Παύλος δηλώνει: «Δεν παλεύουμε με σάρκα και αίμα» και τα εξής, δηλαδή αυτούς που παρατάσσονται στον αέρα εναντίον μας χωρίς να φαίνονται.
Πιστεύσατέ με ὅτι τὰ δάκρυα δὲν εἶναι τίποτες ἄλλο, συνήθεια εἶναι. Ἂν συνηθίσεις νὰ κλαῖς, τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ θὰ φτάσεις σ᾿ ἕνα σημεῖο θὰ πεῖς: «Γιατί κλαίω; Κι ἐγὼ δὲν ξέρω».
Αυτός που δεν εξομολογείται τις αμαρτίες του βρίσκεται διαρκώς κάτω από το βάρος της ενοχής και μακριά από τον Θεό, γι’ αυτό και η ψυχή του θλίβεται και πονά.