Ακόμα ένα βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ κάνω τον απολογισμό της ημέρας μου, σκέφτομαι την πενιχρή πνευματική μου ζωή και έχοντας αθετήσει για μια ακόμη μέρα όσα το πρωί υποσχέθηκα στο Χριστό, προσπαθώ να Τον κοιτάξω στην εικόνα και να Του πω πάλι τις αυτοαθωωτικές μου δικαιολογίες… να Του υποσχεθώ πως αύριο θα τα καταφέρω!
Δεν μπορώ να ξεκολλήσω όμως από το πρόσωπο Του και κοιτάζοντας Τον βλέπω τα χάλια μου. Τα λόγια μου ποτάμι και οι πράξεις μου σταγόνες! Ενώ Αυτού οι ευεργεσίες ωκεανός! Κι όπως θρηνεί η ψυχή μου για την κατάντια μου, έρχεται πάλι η Αγάπη Του να με κατακλύσει! Και λέω ‘ αχ, πόσο με αγαπάς Χριστέ μου!’ Αυτή η Αγάπη Του είναι ανείπωτη… είναι το πιο γλυκό μαρτύριο που μπορεί να νιώσει κανείς… αυτή την Αγάπη θα σκεφτόμαστε όσοι είμαστε στην Κόλαση άπραγοι και ντροπιασμένοι. Αυτή η Αγάπη θα μας οδηγήσει εκεί δικαιότατα! Τότε πια θα καταλάβουμε χωρίς αυτοχαιδέματα ότι εκεί ανήκουμε!
Αυτή η Αγάπη οδήγησε τους φιλόθεους χριστιανούς να απαρνηθούν τον κόσμο και την αμαρτία και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν ως μοναχοί, ως ιερείς ή ως απλοί άνθρωποι μέσα στον κόσμο αλλά έξω από το φρόνημα του. Μα ό,τι κι αν έκαναν, κι αν άφησαν τα πάντα, κι αν τρέφονταν με ένα παξιμάδι την ημέρα, κι αν λιθοβολούνταν, αδικούνταν, σταυρώνονταν, ήξεραν μέσα τους ότι όλα αυτά ήταν ελάχιστος φόρος τιμής μπροστά σ’ Αυτόν που τόσο τους αγαπάει! Όταν τους ξέσχιζαν τις σάρκες, όταν τους έτρωγαν τα θηρία και καίγονταν μέσα στα καζάνια, δε σκέφτονταν ούτε τι μεγάλοι άγιοι που ήταν ούτε τι προσέφεραν στο Χριστό ούτε τίποτα για τον εαυτό τους. Σκέφτονταν πόσο τους αγαπάει ο Χριστός!
Δεν μπορείς να νιώθεις αυτή την Αγάπη μέσα σου και να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος! Πολλοί αναρωτιούνται ‘γιατί οι άγιοι ενώ είχαν τέτοια ταπείνωση έλεγαν πως δεν έχουν;’ Γιατί νομίζω πως η Αγάπη του Κυρίου δεν τους άφηνε να σκεφτούν κάτι για τον εαυτό τους. Όλη τους η διάνοια, η καρδιά, η δύναμη και η ψυχή είχαν στραφεί στον Αγαπημένο! Όλα τα άλλα μαρτύρια μπροστά σ’ αυτό το γλυκό μαρτύριο, το να θέλεις να κάνεις δηλαδή κάτι για να ανταποδώσεις στο Χριστό αυτή την Αγάπη που νιώθεις μέσα σου είναι πολύ μικρά! Για μας που έχουμε επιλέξει να ζούμε στον κόσμο μας είναι τεράστια… για αυτούς όμως που έχουν επιλέξει να ζουν στην Αγάπη της Αγίας Τριάδας είναι αυτονόητα!
Ας προσευχόμαστε στο Χριστό μας ‘ Κύριε, δείξε μου πόσο μ’ αγαπάς’ και Εκείνος θα μας δείξει όσο χωράει η καρδιά μας! Κι η Αγάπη Του θα συντρίψει την καρδιά μας, θα την κάνει πιο μεγάλη και κάθε φορά μεγαλύτερη για να Τον χωράμε! Όμως ας μη σταματάμε να Τον ικετεύουμε να μας το θυμίζει. Τότε τα ‘ακατόρθωτα’ θα κατορθώνονται, η λύπη θα γίνεται χαρά ανείπωτη, η απελπισία ελπίδα και πίστη ακλόνητη! Λίγο φιλότιμο χρειάζεται! Απ’ αυτή την Αγάπη δημιουργηθήκαμε… αυτή μας συντηρεί, αυτή κινεί τα πάντα! Αν γνωρίζαμε πόσο μας αγαπάει ο Χριστός! Ας Τον αφήσουμε να μας πλημμυρίσει με την Αγάπη Του, ας Τον αφήσουμε να μας Τη διδάξει και να καταπνίξει μ’ Αυτή τη φιλαυτία μας, τη λογική, την τυπική πνευματική μας ζωή! Αν έχουμε πάρει την απόφαση να Τον αγαπάμε πραγματικά ας Του ζητήσουμε αυτή τη μεγάλη χάρη στην προσευχή μας «Χριστέ μου, φανέρωσε μου πόσο με αγαπάς!» Και να βάλει αυτή την Αγάπη όχι στο μυαλό μας αλλά στα βάθη της καρδιάς μας!
Κι ας μπούμε κι εμείς εκεί για να βρούμε την πραγματική ανάπαυση και την πραγματική Ζωή! Ο Χριστός μας έχει στήσει εκεί το Βασίλειο Του και μας περιμένει!(Κ.Δ.Κ)
Αυτή η Αγάπη οδήγησε τους φιλόθεους χριστιανούς να απαρνηθούν τον κόσμο και την αμαρτία και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν ως μοναχοί, ως ιερείς ή ως απλοί άνθρωποι μέσα στον κόσμο αλλά έξω από το φρόνημα του. Μα ό,τι κι αν έκαναν, κι αν άφησαν τα πάντα, κι αν τρέφονταν με ένα παξιμάδι την ημέρα, κι αν λιθοβολούνταν, αδικούνταν, σταυρώνονταν, ήξεραν μέσα τους ότι όλα αυτά ήταν ελάχιστος φόρος τιμής μπροστά σ’ Αυτόν που τόσο τους αγαπάει! Όταν τους ξέσχιζαν τις σάρκες, όταν τους έτρωγαν τα θηρία και καίγονταν μέσα στα καζάνια, δε σκέφτονταν ούτε τι μεγάλοι άγιοι που ήταν ούτε τι προσέφεραν στο Χριστό ούτε τίποτα για τον εαυτό τους. Σκέφτονταν πόσο τους αγαπάει ο Χριστός!
Δεν μπορείς να νιώθεις αυτή την Αγάπη μέσα σου και να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος! Πολλοί αναρωτιούνται ‘γιατί οι άγιοι ενώ είχαν τέτοια ταπείνωση έλεγαν πως δεν έχουν;’ Γιατί νομίζω πως η Αγάπη του Κυρίου δεν τους άφηνε να σκεφτούν κάτι για τον εαυτό τους. Όλη τους η διάνοια, η καρδιά, η δύναμη και η ψυχή είχαν στραφεί στον Αγαπημένο! Όλα τα άλλα μαρτύρια μπροστά σ’ αυτό το γλυκό μαρτύριο, το να θέλεις να κάνεις δηλαδή κάτι για να ανταποδώσεις στο Χριστό αυτή την Αγάπη που νιώθεις μέσα σου είναι πολύ μικρά! Για μας που έχουμε επιλέξει να ζούμε στον κόσμο μας είναι τεράστια… για αυτούς όμως που έχουν επιλέξει να ζουν στην Αγάπη της Αγίας Τριάδας είναι αυτονόητα!
Ας προσευχόμαστε στο Χριστό μας ‘ Κύριε, δείξε μου πόσο μ’ αγαπάς’ και Εκείνος θα μας δείξει όσο χωράει η καρδιά μας! Κι η Αγάπη Του θα συντρίψει την καρδιά μας, θα την κάνει πιο μεγάλη και κάθε φορά μεγαλύτερη για να Τον χωράμε! Όμως ας μη σταματάμε να Τον ικετεύουμε να μας το θυμίζει. Τότε τα ‘ακατόρθωτα’ θα κατορθώνονται, η λύπη θα γίνεται χαρά ανείπωτη, η απελπισία ελπίδα και πίστη ακλόνητη! Λίγο φιλότιμο χρειάζεται! Απ’ αυτή την Αγάπη δημιουργηθήκαμε… αυτή μας συντηρεί, αυτή κινεί τα πάντα! Αν γνωρίζαμε πόσο μας αγαπάει ο Χριστός! Ας Τον αφήσουμε να μας πλημμυρίσει με την Αγάπη Του, ας Τον αφήσουμε να μας Τη διδάξει και να καταπνίξει μ’ Αυτή τη φιλαυτία μας, τη λογική, την τυπική πνευματική μας ζωή! Αν έχουμε πάρει την απόφαση να Τον αγαπάμε πραγματικά ας Του ζητήσουμε αυτή τη μεγάλη χάρη στην προσευχή μας «Χριστέ μου, φανέρωσε μου πόσο με αγαπάς!» Και να βάλει αυτή την Αγάπη όχι στο μυαλό μας αλλά στα βάθη της καρδιάς μας!
Κι ας μπούμε κι εμείς εκεί για να βρούμε την πραγματική ανάπαυση και την πραγματική Ζωή! Ο Χριστός μας έχει στήσει εκεί το Βασίλειο Του και μας περιμένει!(Κ.Δ.Κ)
https://www.sostis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου