Χριστός Ανέστη! Αν αυτές οι δύο λέξεις είναι απλά ένα ‘έθιμο’, τότε δεν αλλάζει τίποτα. Αν όμως είναι ομολογία και βίωμα, τότε αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζει όλη η ζωή μας εκ βαθέων! Κυρίως αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός Ανέστη για μας προσωπικά. Αν ήμουν μόνο εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο, θανατωμένος από την αμαρτία, ο Κύριος μου και Θεός μου θα γινόταν πάλι άνθρωπος για μένα, θα πάθαινε για μένα – μέχρι σταυρικού θανάτου- και για μένα θα πατούσε το θάνατο. Για να ζήσω εγώ!
Αν αυτό δεν είναι Αγάπη, τότε τί είναι; Ο Θεός μου, ο Πλάστης μου, σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Τώρα δε μας χωρίζει τίποτα. Είμαστε αδέρφια… αδέρφια με το Χριστό! Για ποιο λόγο να θλίβομαι, να θυμώνω, να φοβάμαι, να απελπίζομαι; Ο Θεός είναι πατέρας μου! Πόρτες κλειστές για μένα δεν υπάρχουν, εκτός κι αν ο ίδιος τις κλείσω ανοίγοντας θεληματικά τις πόρτες της αμαρτίας. Τις πόρτες της χαράς και της σωτηρίας μού τις άνοιξε ο Χριστός. Κανείς δεν μπορεί να μου τις κλείσει. Τι όμορφο, τι ανείπωτη ευτυχία να ζεις με την προσωπική, ξεχωριστή Αγάπη του Χριστού για σένα. Όλους τους αγαπάει ο Χριστός… αυτό είναι αληθές.
Όταν νιώσεις όμως την Αγάπη Του για σένα μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς σου, τότε Αυτός γίνεται η Αλήθεια. Και όποτε ο αντίθετος συνταράσσει τον κόσμο και αυτοί που δεν αγαπούν το Χριστό Τον αμφισβητούν, Τον φτύνουν και Τον διώχνουν, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους… ενώ εσύ που ζεις για το Χριστό, δεν κλονίζεσαι. Κι αν στραβοπατάς, κι αν πέφτεις, ακούς τη φωνή Του « Έλα, μπες μέσα στο χώρο σου και κλείσε τις θύρες σου από πίσω σου. Κρύψου για λίγο καιρό μέχρι να περάσει η οργή» ( Ησαΐας 26,20).
Όλες οι ψυχές ζουν με έναν πόθο… να προσκολληθούν σ’ Αυτόν που τις δημιούργησε, στον Τριαδικό Θεό μας. Πολλές ψυχές όμως χάνουν το δρόμο τους και προσκολλώνται στην αμαρτία, στην απιστία και στην πλάνη. Άλλες προτιμούν να προσκολληθούν στους δυνατούς του κόσμου τούτου. Σε ανθρώπους που έχουν εφήμερη δύναμη, εφήμερη δόξα, εφήμερη ζωή. Ο καρπός αυτής της προσκόλλησης; Έπαρση, αλαζονεία, εγωκεντρισμός… απώλεια. Τι κρίμα να χάνουμε την ευκαιρία να ζούμε κάθε μέρα την Ανάσταση, προσκολλημένοι στο Σωτήρα μας Χριστό! Τι κρίμα γι’ αυτούς που δεν προτιμάνε την αιώνια και ατελεύτητη δόξα της σχέσης με το Χριστό! Ο Χριστός μας προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του: « Πατέρα συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τί κάνουν’». Για όσους από μας, στην εποχή του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζουμε να Τον σταυρώνουμε θα μπορούσε να πει κάποιος: « Χριστέ μου συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι χάνουν!»(Κ.Δ.Κ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου