Εγώ, η άκρα Αμαρτία

 

227. Τι είμαι; Από το ένα μέρος, μία άβυσσος αμαρτίας, μία ολοκληρωτική αντίθεσις προς τον Θεό μου, τον Ποιητή του παντός. Από το άλλο μέρος, πένης από κάθε αρετή, ανίκανος να επιδιώξω το αγαθό. Τόσο πολύ πεσμένος είμαι στη φθορά και στην αδυναμία. Χωρίς τον Σωτήρα μου, δεν μπορώ να κάμω τίποτε το σύμφωνο με το Ευαγγέλιο και τη συνείδησί μου. Εκείνος είναι η άκρα Αγαθότης. Εγώ, η άκρα Αμαρτία. Αλλά, Δημιουργέ μου και Λυτρωτή μου, μη με αφήσης, το πλάσμα σου. Δος μου τη χάρι σου να υποτάξω το εγώ μου στον ζυγό του αγίου θελήματος. Ποίμανέ με στους λειμώνες των αρετών, ο Ποιμήν ο Καλός. Σώσε με, Σωτήρ μου. Φώτισέ με, Ήλιε της Δικαιοσύνης. Ενίσχυσέ με, Παντοδύναμε.

228. Το να προσκολλάται κανείς στα γήινα και τα σαρκικά, να λησμονή δε τον Θεό και την ψυχή, είναι αποτέλεσμα της ενεργείας του Διαβόλου. Μ’ αυτή την προσκόλλησι, ο Αρχέκακος μεταβάλλει την ανθρώπινη καρδιά σε σκεύος των παθών, ενώ ήταν πλασμένη για τον ουράνιο θησαυρό, για να είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. στ.’ 24). Δεν μπορείτε να υπηρετήτε συνάμα τον Θεό και τα πλούτη, τον Θεό και τη σάρκα, τον Θεό και τα υλικά αγαθά. Πρέπει λοιπόν να υποτάξετε τη σάρκα, να εξαγνίσετε την καρδιά. Αυτό είναι η επιστήμη των επιστημών και η τέχνη των τεχνών. Είμαι άλλοτε σάρκα, άλλοτε πνεύμα. Ώ αστάθεια! Ώ αχαριστία! Ώ μακροθυμία του Θεού, από το άλλο μέρος! Για πόσο καιρό ακόμη θα αλλάζω σαν το φεγγάρι; Κύριε, λυπήσου με και στερέωσέ με στην πέτρα της αληθινής πίστεως.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 104-105)

https://www.sostis.gr/