Κύριε ‘Ιησού Χριστέ, πού είσαι το γλυκό φως τής αγίας δόξας του αθανάτου, του ουρανίου, του αγίου, του μακάριου Πατέρα σου, τώρα πού φτάσαμε στη δύση του ήλιου και είδαμε το εσπερινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, εσένα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον ένα Θεό. Πρέπει σε κάθε ώρα και στιγμή να σε υμνούμε με καθαρές ψυχές και χαρούμενες φωνές, Υιέ Θεού, γιατί εσύ δίνεις τη ζωή και γι’ αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.
γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης
“Το να σιωπά κανείς δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι αδιάφορος, αδρανής, νωχελής και απρόσεκτος.
Δύο προϋποθέσεις υπάρχουν για να γίνει δεκτή η προσευχή μας από τον Θεό.
Πρώτ’ απ’ όλα χρειάζεται βαθιά και μεγάλη πίστη στον Κύριο, με όλη μας την καρδιά να πιστεύουμε σ’ Αυτόν που ικετεύουμε. Και το δεύτερο, να μην υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας, κανένας δισταγμός στην καρδιά αλλά μόνο η πίστη, η πίστη στο άπειρο έλεος του Θεού. Μόνο η προσευχή που βγαίνει από καρδιά που είναι γεμάτη ελπίδα και πίστη ακούγεται από τον Θεό.
Εγώ είμαι πολλά αμαρτωλή. Πώς θα αξιωθώ να δω το πρόσωπο του Θεού;
Ελάτε όλοι, μικροί μεγάλοι, ελάτε στην Παναγία· αν αγαπάτε, ελάτε στην Παναγία.
«Η Χάρις του Θεού δεν επιτρέπει στον αληθινό ασκητή να πει έπαινο στον αδελφό, διότι ακόμα και οι τέλειοι συχνά δεν μπορούν να βαστάξουν τον έπαινο χωρίς να υποστούν ζημιά.
Του είπα κάποτε:
Όταν ο διάβολος κρατά κάποιον στην υπηρεσία της αµαρτίας, δεν φροντίζει για τίποτα άλλο παρά να τον τυφλώνη περισσότερο και να τον βγάζη από κάθε καλό λογισµό, που µπορεί να τον παρακινήση στο να γνωρίση την πολύ δυστυχισµένη του ζωή· και οχι µόνον τον βγάζει απο τους λογισµούς που τον καλούν στην επιστροφή και στην µετάνοια, βάζοντας στο νου του άλλους λογισμούς κακούς και αντίθετους, αλλά και µε έτοιµες και γρήγορες αφορµές, τον κάνει ο τρισκατάρατος να πέφτη συχνά στην ίδια αµαρτία ή σε άλλες µεγαλύτερες, από τις οποίες βγαίνει ο ταλαίπωρος αµαρτωλός, περισσότερο σκοτισµένος και τυφλός, ώστε µε την τυφλότητά του φτάνει και γκρεµίζεται στην συνήθεια της αµαρτίας και έτσι τρέχοντας ο άθλιος από την πράξι της αµαρτίας σε µεγαλύτερη τυφλότητα και πάλι από την τυφλότητα σε µεγαλύτερα αµαρτήµατα, κυκλογυρίζει σχεδόν όλη την ταλαίπωρη ζωή του µέχρι θανάτου, αν ο Θεός δεν οικονοµήση την σωτηρία του µε την χάρι του.
Δεν υπάρχει δηλητήριο χειρότερο από το δηλητήριο της ασπίδος και του βασιλίσκου, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κακία από την φιλαυτία. Αυτή σε καταστρέφει, σε εξαχρειώνει, σε διαλύει, σε σκοτώνει και σε πετάει μακριά από τον Θεόν.
Πιστεύσατέ με ὅτι τὰ δάκρυα δὲν εἶναι τίποτες ἄλλο, συνήθεια εἶναι. Ἂν συνηθίσεις νὰ κλαῖς, τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ θὰ φτάσεις σ᾿ ἕνα σημεῖο θὰ πεῖς: «Γιατί κλαίω; Κι ἐγὼ δὲν ξέρω».
Αυτός που δεν εξομολογείται τις αμαρτίες του βρίσκεται διαρκώς κάτω από το βάρος της ενοχής και μακριά από τον Θεό, γι’ αυτό και η ψυχή του θλίβεται και πονά.
Περί ταπεινώσεως και πραότητος
Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή του Πσκωφ (+1980)
Σε κάθε χριστιανό αναγκαιότερο όλων είναι η χριστομίμητη, μακαρία ταπείνωση και όποιος δε την έχει δεν θα ιδεί ποτέ τον Θεό.
«Απ’ αυτό που βιώνουμε στη διάρκεια μιας Θείας Λειτουργίας, μπορούμε να καταλάβουμε, το τι θέση θα έχουμε στην αιωνιότητα, για το αν κάνουμε ή όχι για τον παράδεισο!
Ο άγιος δεν λάμπει εξωτερικά. Όλα τα πλούτη του είναι εσωτερικά, μέσα στην ψυχή του !
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Κάποτε , ένας χωρικός ήρθε από μακριά για να δει τον άγιο Σέργιο στο μοναστήρι του. Ζήτησε από τους μοναχούς να δει τον ηγούμενο και αυτοί του είπαν ότι εργαζόταν στους κήπους . Ο χωρικός πήγε στον κήπο και εκεί αντίκρισε έναν άνθρωπο ρακένδυτο να σκάβει , όπως κάθε άλλος χωρικός θα έσκαβε ένα χωράφι . Δυσαρεστημένος τότε , επέστρεψε στο μοναστήρι , σκεπτόμενος ότι οι μοναχοί τον κορόιδεψαν .
Για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα , ζήτησε ξανά να δει τον περίφημο άγιο πατέρα Σέργιο . Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Σέργιος επέστρεφε στο μοναστήρι · Καλοδέχτηκε τον χωρικό προσφέροντάς του φαγητό και υπηρετώντάς τον αυτοπροσώπως στην τράπεζα . Ο άγιος έβλεπε μέσα στην καρδιά του επισκέπτη του και γνώριζε την όχι καλή γνώμη που εκείνος είχε γι’ αυτόν . Τον παρηγόρησε μάλιστα , υποσχόμενος ότι εντός ολίγου θα έβλεπε τον Σέργιο .
Εκείνη την ώρα κατέφθασαν στο μοναστήρι ένας πρίγκιπας και οι βογιάροι του (ευγενείς). Όλοι μαζί υποκλίθηκαν, έβαλαν μετάνοια στον άγιο Σέργιο και ζήτησαν την ευλογία του . Πήγαν τότε οι μοναχοί και μετακίνησαν το χωρικό από το κελί που του είχαν παραχωρήσει , για να φιλοξενήσουν τους νέους επισκέπτες . Έκπληκτος εκείνος , απόμεινε να τους κοιτάζει από απόσταση , συνειδητοποιώντας ότι εκείνος στον οποίο ζητούσε να δει ήταν εκεί δίπλα του όλη την ώρα ! Ο χωρικός μέμφθηκε τον εαυτό του για την άγνοια του και αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή . Μόλις έφυγε ο πρίγκιπας , πλησίασε γρήγορα τον άγιο , έπεσε στα πόδια του και άρχισε να ικετεύει για τη συγχώρεσή του . Ο μεγάλος άγιος τον ασπάστηκε και του είπε : «μη θρηνείς παιδί μου γιατί εσύ είσαι ο μόνος που γνώριζε την αλήθεια για μένα , θεωρώντάς με ένα τίποτα , ενώ οι άλλοι εξαπατήθηκαν νομίζοντας πως είμαι κάτι σπουδαίο !».
https://www.dogma.gr/
