Λέγεται πως ο ύπνος είναι μικρός θάνατος… τότε το κάθε ξύπνημα είναι μικρή Ανάσταση! Και σκέφτομαι, πόσες μορφές μπορεί να λάβει ο ύπνος! Από ένα ριψοκίνδυνο κάλεσμα έως ένα νικητήριο πέρασμα. Και ο νους μου κολλά στο “ξύπνημα”, σε τούτη τη μικρή Ανάσταση.
Έχεις ακούσει, κόσμε μου, εκείνους που ξυπνάνε ανανεωμένοι, εκείνους που ευχαριστιούνται τον ύπνο τους, εκείνους που τόσο κοπιάζουν στην ημέρα τους και αγωνίζονται σωματικά και μάχονται πνευματικά και όταν πια έρθει η ώρα του ύπνου αφήνονται ως να ‘ταν αμοιβή και ευλαβική αγκάλη.
Τούτοι οι άνθρωποι πόσο μου θυμίζουν αυτούς που δεν φοβούνται τον θάνατο! Αυτούς που εμπιστεύονται τον Θεό, που διαλαλούν “θανάτω θάνατον πατήσας”. Τους ανθρώπους αυτούς που κοπιάζουν για τον πνευματικό τους βίο.
Αυτούς που ο θάνατος φαντάζει απλά πέρασμα, οδός προς την αληθινή Ζωή. Και μόλις τους πνευματικούς οφθαλμούς ανοίξουν είναι όντως ανανεωμένοι, είναι ανακαινισμένοι, είναι αναστημένοι και κατά χάρη θεωμένοι, ως επιβράβευση απέναντι στον μόχθο της καθημερινής τους πάλης.
Υπάρχουν, ωστόσο, και αυτοί που τον ύπνο τους ποτέ δεν χαίρονται, που δεν εμπιστεύονται την ιδιότητά του, που ταλαντεύονται μεταξύ προβλημάτων κι ανησυχιών, κυριευμένοι από το άγχος της καθημερινότητας και τις έγνοιες τους, αναβάλλουν τον ύπνο και παρατείνουν την επιπολαιότητά τους.
Και με θλίψη διακρίνω εκείνους που δεν εμπιστεύονται τον Θεό, που φοβούνται να κλείσουν τα υλικά τους βλέφαρα νομίζοντας πως οι οφθαλμοί της ψυχής δεν θα ανοίξουν στο βάθος του “ύπνου”.
Εκείνους που στον “ύπνο” τους διαβλέπουν τον λήθαργο και τον αφανισμό στο “μη είναι”. Εκείνους που δεν μάχονται για τα πνευματικά τους κεκτημένα, κυριεύονται και υποδουλώνονται σε άγχη πρόσκαιρα, χάνοντας την πίστη τους ολοένα στην Ανάσταση… που ο θάνατος γι’ αυτούς είναι όχι πέρασμα αλλά ένας τερματικός σταθμός.
Στην καθημερινότητά μας για ό,τι κοπιάζουμε ανταμειβόμαστε, πάραυτα. Κατ΄ ανάλογο τρόπο και στην πνευματική μας ζωή, για ό,τι αγωνιζόμαστε υπάρχει ανταμοιβή με διάρκεια αιωνία.
Αν λένε πως ο ύπνος είναι μικρός θάνατος, τότε πάντα να θυμάσαι πως το ξύπνημα είναι μικρή Ανάσταση!
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
1.Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός θέλοντας να παρηγορήσει αυτούς που κλαίνε και λυπούνται για τον θάνατο έλεγε: «Δεν βλέπετε φανερά την ανάσταση; Όταν κοιμόμαστε δεν είμαστε σαν αποθαμένοι; Ο ύπνος τι είναι; Μικρός θάνατος. Και ο θάνατος; Μεγάλος ύπνος».
«Κατά τον Μ. Βασίλειο ο άνθρωπος δεν πρέπει να δειλιάζει ενώπιον του θανάτου, διότι “ου φθορά εστίν αλλά ζωής αφορμή”.» Κωνσταντίνος Ι. Κορναράκης, Ο άνθρωπος απέναντι στην εικόνα του, Εκδόσεις: Αρμός, Αθήνα 2011, σελ.: 567.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου