Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
Για την παραμυθία που δίνει το έλεος του Θεού σ’ όσους ακολουθούν για χάρη Του τον βίο της ησυχίας.
10. Ποιος απ’ όσους ζουν μέσα στην ησυχία δεν βίωσε κάποτε όλες αυτές τις καταστάσεις, την κάθε μια στην κατάλληλη ώρα; Μπορεί μήπως να το αρνηθεί, ή να πει πως εξαπατήθηκε από την Χάρη του Θεού που τον συντροφεύει;
11. Εάν όμως κυριευθούμε, νήπιοι ακόμη, από τον πόθο να δούμε τα πλούτη που αλίευαν κι ακόμη αλιεύουν οι τελειωθέντες Πατέρες μας, και ορμήσουμε στα μεγάλα βάθη της θάλασσας όπου κολύμπησαν αυτοί, θα πνιγούμε.
12. Και αν πάλι αποσυρθούμε από τους κόπους και τα βάσανα της θάλασσας, επειδή τα δικά μας μαργαριτάρια μας φαίνονται εύκολα αποκτημένα και μικρά σε σύγκριση με αυτά των Πατέρων, και χάσουμε εντελώς τον ζήλο μας, δεν θα διδαχθούμε ποτέ το κολύμπι της προσευχής.
Κι ούτε θα αποκτήσουμε ποτέ την δεξιοσύνη της διάνοιας και την πνευματική σοφία, ούτε θα μπορέσουμε να καταδυθούμε στα μεγάλα βάθη όπου κρύβονται τα μεγάλα πλούτη.
Και ίσως να μην μας δοθεί ούτε καν ο επιούσιος άρτος για την συντήρηση της σύντομης ζωής μας, και να καταλήξουμε άποροι, σε κατάσταση μόνιμης ένδειας.
Το χέρι του Κυρίου, που δίδαξε στους Πατέρες μας το πνευματικό κολύμπι του νου και την εμπιστοσύνη σ’ αυτήν την γεμάτη πλούτη θαλασσοπορία, είναι αρκετά μεγάλο για να δώσει και σε εμάς, την ώρα που Αυτός γνωρίζει, δυνατά χέρια που θα αντέξουν να διασχίσουν τα κύματα της φοβερής θάλασσας και να φθάσουν στα μέρη εκείνα, από όπου έφεραν οι Πατέρες τους πνευματικούς θησαυρούς.
Απόσπασμα από το βιβλίο, Ισαάκ του Σύρου, «Ασκητικά», τόμος Β3, Λόγοι ΙΒ’-ΜΑ’, των εκδόσεων Θεσβίτης. Μετάφραση από τα Συριακά Νέστωρ Καββαδάς.
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου