«Ο σκύλος είναι καλύτερος από μένα , διότι και αγάπη έχει και δεν έρχεται σε κρίση»!

Ερημίτης. Σχέδιο Ράλλη Κοψίδη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Περί ταπεινοφροσύνης
Από το Γεροντικό

Απόδοση στη δημοτική Στέλιος Σολέας Θεολόγος

 Είπε κάποτε ο Αββάς Ξάνθιος: Ο σκύλος είναι καλύτερος από μένα, διότι και αγάπη έχει και δεν έρχεται σε κρίση.

*****

Κάποιος αδελφός ρώτησε κάποτε τον Αββά Αλώνιον λέγοντας:
– Τι είναι το να εξουθενώνεις τον εαυτό σου;

Και του απάντησε ο Γέροντας:
– Το να θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο και από τα άλογα ζώα και να γνωρίζεις ότι αυτά είναι ακατάκριτα για τις πράξεις τους

*****

Είπε ο Αββάς Ποιμήν ότι αν ο άνθρωπος μέμφεται τον εαυτό του, τότε παντού θα έχει καρτερικότητα και υπομονή.

*****

Είπε κάποτε ο ίδιος Γέροντας, ότι αν κάποιος άνθρωπος φθάσει στο ρητό του Αποστόλου που λέγει «πάντα καθαρά τοις καθαροίς» (όλα είναι καθαρά σε όσους έχουν καθαρή ζωή), τότε βλέπει τον εαυτό του κατώτερο όλης της κτίσης.

Του λέγει τότε ο αδελφός:
– Πώς μπορώ να θεωρώ τον εαυτό μου κατώτερο από το φονιά;

Και του απαντά ο Γέροντας λέγοντας ότι αν κάποιος άνθρωπος φτάσει σε αυτό το ρητό και δει κάποιον άνθρωπο να φονεύει, λέγει ότι αυτός έκανε μόνο αυτήν την αμαρτία εγώ όμως φονεύω κάθε μέρα

*****

Ο ίδιος αδελφός υπέβαλε και στον Αββά Ανούβ την ίδια ερώτηση, λέγοντάς του και τι του είπε ο Αββάς Ποιμήν.

Και του λέγει ο Αββάς Ανούβ:
– Πολύ σωστά είπε, έτσι είναι. Διότι αν κάποιος άνθρωπος κατορθώσει αυτόν τον λόγο φτάνοντας στην καθαρότητα και δει τα ελαττώματα του αδελφού του, κάνει τη δικαιοσύνη του καταπίνοντας τα.

Λέγει τότε ο αδελφός:
– Ποια είναι η δικαιοσύνη αυτού;

Και του απαντά ο Γέροντας
– Το να μέμφεται τον εαυτό του. Διότι αυτός ο οποίος μέμφεται τον εαυτό του, δικαιώνει τον πλησίον του και αυτή η δικαιοσύνη κρύβει τα ελαττώματα του πλησίον του.

*****

Έλεγαν σχετικά με τον Αββά Ποιμένα ότι ουδέποτε ήθελε να στηρίξει το λόγο του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Γέροντα, αλλά περισσότερο επαινούσε σε όλα το Γέροντα. Έλεγαν, λοιπόν, ότι αν έρχονταν κάποιοι προς αυτόν, τους απέστελλε πρώτα στον Αββά Ανούβ, διότι αυτός ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία.

Ο δε Αββάς Ανούβ έλεγε πάλι σε αυτούς: «Να πάτε προς τον αδελφό μου τον Αββά Ποιμένα, διότι αυτός έχει το χάρισμα του λόγου». Αν κάποτε τύχαινε να κάθονται μαζί ο Αββάς Ανούβ με τον Αββά Ποιμένα, ο Αββάς Ανούβ δεν μιλούσε καθόλου, όταν ήταν παρών ο Αββάς Ποιμένας.

*****

Διηγήθηκε κάποτε ο Αββάς Ποιμήν, ότι ο Αββάς Αντώνιος είπε ότι η μεγαλύτερη ταλαιπωρία του ανθρώπου είναι να σηκώσει επάνω του το λάθος του, ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι την τελευταία του αναπνοή.

*****

Είπε πάλιν ο Αββάς Ποιμήν αναστενάζοντας:
– Όλες οι αρετές εισήλθαν σε αυτόν τον οίκον εκτός από μια αρετή και χωρίς αυτή κοπιάζει και βασανίζεται ο άνθρωπος.

Τον ρώτησαν, λοιπόν, ποια είναι αυτή η αρετή, και τους απάντησε:
– Το να μέμφεται τον εαυτό του.

*****

Είπε πάλιν ο Αββάς Ποιμήν: «εγώ λέγω ότι στον τόπο όπου ρίχνεται ο σατανάς, εκεί ρίχνομαι και εγώ».

*****

Είπε πάλιν ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη πάντοτε την ταπεινοφροσύνη και το φόβο του Θεού, όπως ακριβώς έχει ανάγκη την αναπνοή του

*****

Είπε πάλιν ότι το να ταπεινώσεις τον εαυτό σου ενώπιον του Θεού και να μην υπολογίζεις τον εαυτό σου και το να παραμερίζεις το θέλημά σου, αυτά είναι εργαλεία της ψυχής,

*****

Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα λέγοντας:
– Αββά τι πρέπει να προσέχω όταν κάθομαι στο κελί μου;

Και του απάντησε ο Γέροντας:
– Εγώ έως τώρα είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκομαι βυθισμένος στο βόρβορο μέχρι το λαιμό και βαστάζω στον αυχένα μου βαρύ φορτίο και κράζω προς τον Θεό ελέησόν με.

 

 Από το περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», αριθμός 118, Άνοιξη – Καλοκαίρι 2019, έκδοση του Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι Φίλοι του Αγίου Όρους». 

 https://www.pemptousia.gr/