Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και αναγνώσαμε στη θεία Λειτουργία την παραβολή του ασώτου υιού. Οι Κυριακές αυτές του Τριωδίου και οι πέντε της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι οι βαθμίδες της πνευματικής κλίμακας, που μας ανεβάζει στην μεγάλη εορτή του Πάσχα.
Την προηγούμενη Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου πήραμε για εφόδιο στην πνευματική μας πορεία την ταπεινοφροσύνη, ενώ σήμερα ανεφοδιαζόμαστε με άλλη μία αναγκαία αρετή, τη μετάνοια. Χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μετανοούμε και χωρίς μετάνοια δεν σωζόμαστε.
Η παραβολή του ασώτου υιού είναι η συμπύκνωση της διδασκαλίας των τεσσάρων Ευαγγελίων, διότι βεβαιώνει ότι ο Θεός μακροθυμεί και περιμένει, δέχεται και συγχωρεί, αναμένει και αγκαλιάζει τον καθένα που μετανοεί και επιστρέφει. Αυτή η παρήγορη για όλους αλήθεια μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος της επιστροφής είναι πάντα ανοικτός.
Ο πατέρας της παραβολής του ασώτου υιού είναι ο Θεός, ο Οποίος ανέχεται τα παιδιά του να αποστατούν• να φεύγουν, να ζουν ασώτως• να σπαταλούν την πατρική περιουσία, να εξαθλιώνονται, να πεινούν και να κοιμούνται με τους χοίρους. Είναι ο Πατέρας που δεν κουράζεται να κρατά ανοικτή την αγκαλιά Του, ξέροντας πως ο καθένας, όσο κι αν ξεπέσει, μέσα του διατηρεί τη συνείδηση πως έχει την ίδια ουσία με τον Πατέρα και διατηρεί τη μνήμη της ασφάλειας και της θαλπωρής του πατρικού σπιτικού. Αυτή η βεβαιότητα ενισχύει τη δύναμη της αφύπνισης και της υπαρξιακής κραυγής «αναστάς, πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».
Όταν ο άσωτος ξαναβρίσκει τον εαυτό του και επιστρέφει στο πατρικό σπίτι, τότε πραγματικά ανασταίνεται. Ανάσταση είναι ο γυρισμός του ανθρώπου, που έφυγε από το δρόμο του Θεού. Γι’ αυτή την ανάσταση, ο Θεός όχι μόνο περιμένει, αλλά και γίνεται άνθρωπος, και παίρνει επάνω του τον άνθρωπο και πεθαίνει ως άνθρωπος και ανασταίνεται ως Θεός, για να αναστήσει μαζί του τον άνθρωπο.
Το πατρικό σπίτι γίνεται τότε ο τύπος και η εικόνα της αληθινής ζωής και κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό στη Βασιλεία Του. Η εμπειρία των Αγίων μας βεβαιώνει γι’ αυτήν την πραγματικότητα.
Η επανασύνδεση με τον Θεό κάνει την μετάνοια να γίνεται βαθύ βίωμα και πνευματική εμπειρία της χάριτος του Θεού που θεραπεύει από την αρρώστια της αμαρτίας. Τότε ο αγώνας αποκτά άλλο νόημα και άλλη δυναμική. Αυτό σημαίνει ότι, έστω και αν οι πτώσεις και οι αδυναμίες μας είναι πολλές, δεν μας βυθίζουν πλέον στην απόγνωση. Τα πάθη και τα λάθη μας αν είναι μεγάλα, μας ταλαιπωρούν αλλά δεν μας τρομάζουν πια. Οι ενοχές μας, όσο βαριές και αν είναι, δεν μας συνθλίβουν ψυχικά, διότι η Χάρη του Θεού μας μεταμορφώνει υπερβαίνοντας την αμαρτωλότητά μας.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο σημερινός άνθρωπος ζει σε εξορία και αποξένωση από τον Θεό, καθώς σπαταλά τα ποικίλα χαρίσματά του ασώτως χωρίς όρους και όρια. Ζει σαν να μην υπάρχει Θεός, και τότε η τραγωδία της εξορίας του γίνεται πιο πικρή. Στην προσπάθειά του να γευθεί και να απολαύσει τη ζωή και να αποκτήσει πολλά, συνήθως το πληρώνει ακριβά.
Η ευαγγελική παραβολή που ακούσαμε και η υμνολογία της κατανυκτικής περιόδου που διανύουμε μας βοηθούν να ξαναδούμε την πνευματική μας κατάσταση μέσα απ’ αυτήν την προοπτική. Αρκεί να νοσταλγήσουμε τη χαμένη χαρά της όντως ζωής, που θα γευθούμε επιστρέφοντας στον οίκο του Πατρός, που είναι η Εκκλησία και μας χωράει όλους. Αμήν.
https://proseuxi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου