Ποιος είναι λοιπόν ο Χριστός; Ο Χριστός είναι αγάπη. Δεν έχει αγάπη, είναι αγάπη.
Και απ’ την άλλη μεριά, σέβεται απόλυτα την ελευθερία μας. Μας έπλασε από αγάπη, αλλά μας έπλασε τόσο ελεύθερους, ώστε να μπορούμε να πούμε «όχι» ακόμα και στον Θεό.
Και όταν εμείς του είπαμε «όχι», ο Θεός δεν κάκιωσε μαζί μας. Μας άφησε όμως να γνωρίσουμε και να ζήσουμε καλά μια μεγάλη αλήθεια: πως δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς ευθύνη.
Μας άφησε να βιώσουμε την ευθύνη της επιλογής μας. Επιλέξαμε να ζήσουμε χωρίς τον Θεό και τελικά περάσαμε στον πόνο και στον θάνατο.
Ο Θεός σεβάστηκε την ελευθερία μας, αλλά μας άφησε όλη την ευθύνη της ελευθερίας μας. Αυτό έχει τεράστια σημασία για εμάς τους ανθρώπους.
Μα κι όταν ο άνθρωπος κατάλαβε ότι τα έκανε μούσκεμα, ότι αντί για τη ζωή κέρδισε τον θάνατο, τότε ο Θεός λύγισε τους ουρανούς κι ήρθε πάλι σ’ εμάς. Κι ήρθε να μας σώσει. Πώς;
Πάλι με αγάπη και με ελευθερία. Με αγάπη κινούμενος έκλεινε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη και πέρασε στον κόσμο τον δικό μας. Δεν ήρθε όμως να μας σώσει αναγκαστικά.
Ο Θεός πήρε απάνω Του και ένωσε μαζί Του, αυτό που έχουμε όλοι μας κοινό, την ανθρώπινη φύση μας.
Όμως, το Πνεύμα το Άγιο, όταν κατέρχεται στην Πεντηκοστή, δεν έρχεται σαν ένας ήλιος που φωτίζει τα πάντα και θερμαίνει τα πάντα, αλλά μοιράζεται σε πύρινες γλώσσες και η καθεμιά κάθεται στον καθένα από τους μαθητές.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι το Πνεύμα το Άγιο έρχεται να χαρίσει στον καθένα συγκεκριμένο άνθρωπο, ό,τι ο Χριστός έκανε για όλους μας.
Τι σημαίνει όμως ότι έρχεται στον καθένα; Σημαίνει ότι άμα θέλω, μπορώ να του πω «όχι».
Έτσι λοιπόν ο Θεός, μας δημιούργησε και μας έσωσε με αγάπη και με ελευθερία. Αυτή είναι η στάση του Θεού απέναντι στον άνθρωπο. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…» (Μάρκ. 8,34). Δεν αναγκάζεται κανείς – όποιος θέλει!
Έτσι λοιπόν ο Θεός έρχεται σ’ εμάς «ασυγχύτως» και «αδιαιρέτως». Δεν μας καταργεί, δεν μας αλλοιώνει, μας σέβεται και μας δίνει το χέρι Του.
Μας ενώνει στο Σώμα Του κι εμείς απ’ το Σώμα Του, την Εκκλησία, αντλούμε την αναστημένη Ζωή Του και τότε πια κανείς θάνατος, δεν έχει ισχύ επάνω μας.
Ποια είναι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό; Πάλι η ίδια. Τον Θεό δεν τον φοβόμαστε. Τον
Θεό τον αγαπάμε.
Και ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον είναι να τον αγαπήσεις. Και στον Θεό δεν πάμε από φόβο.
Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος, που να έγινε Άγιος γιατί φοβήθηκε να μην πάει στην κόλαση.
Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν τον Χριστό. Και ο τελευταίος Άγιός μας, ο Άγιος Πορφύριος, τι φώναζε σε όλους; «Αγαπήστε τον Χριστό και μην σας νοιάζει τίποτα».
Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι. Δεν πάμε από φόβο. Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς.
Φτιάχνει ανθρώπους που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό. Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο.
Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι το πρόσωπο και την αγάπη Του.
Δεν φοβάμαι το Θεό. Όποιος φοβάται τον Θεό είναι άρρωστος. Γιατί; Διότι ο Θεός είναι Αγάπη! Φοβάμαι την Αγάπη; Ε, άρρωστος είμαι…
† ΠΑΥΛΟΥ Μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου